خوب و بد هرچه نوشتند به پای خودمان

انتخابی ست که کردیم به پای خودمان

این و آن هیچ مهم نیست چه فکری بکنند!!

غم نداریم، بزرگ است خدای خودمان!

 بگذاریم که با فلسفه شان خوش باشند

خودمان آینه هستیم برای خودمان

ما دو رودیم که حالا سر دریا داریم

دو مسافر یله در آب و هوای خودمان

احتیاجی به در و دشت نداریم اگر...

رو به هم باز شود پنجره های خودمان

من و تو با همه ی شهر تفاوت داریم

دیگران را نگذاریم به جای خودمان!!

درد اگر هست برای دل هم می گوییم

در وجود خودمان است دوای خودمان...

دیگران هرچه که گفتند بگویند، بیا-

خودمان شعر بخوانیم برای خودمان!

حدّ پروازم نگاه توست بالم را نگیر
سهم‌ام از شادی تویی با اخم حالم را نگیر

راه سخت و سبز بودن با تو را آسان نکن‌
جاده‌های پیچ در پیچ شمالم را نگیر

کیستی‌؟ پاسخ نمی‌خواهم بگویی هیچ‌وقت‌
لذّت درگیری حل سؤالم را نگیر

من نشانی دارم از داغ تو روی سینه‌ام‌
خواستی دورم کن از پیشت‌، مدالم را نگیر

خاطرت آسوده با ببر نگاهم گفته‌ام‌
با همین بازیچه‌ها سر کن‌، غزالم را نگیر

زندگی تنها به من قدر تو فرصت داده است
بیش از این‌ها خوب باش از من مجالم را نگیر

خسته از یکرنگی‌ام می‌خواهم از حالا به بعد
تا ابد پاییز باشم‌، اعتدالم را نگیر

دنبال من می‌گردی و حاصل ندارد
موجی كه عاشق می‌شود ساحل ندارد

باید ببندم كوله‌بار رفتنم را
مرغ مهاجر هیچ‌جا منزل ندارد

من خام بودم، داغ دوری پخته‌ام كرد
عمری که پایت سوختم، قابل ندارد

من عاشقی كردم تو اما سرد گفتی
از برف اگر آدم بسازی دل ندارد

باشد ولم كن با خودم تنها بمانم
دیوانه با دیوانه‌ها مشكل ندارد

شاید به سرگردانی‌ام دنیا بخندد
موجی كه عاشق می‌شود ساحل ندارد

انداختی از سکه، بازار پری ها را
بشمار وقتی می پرانی مشتری ها را

دامن طلای در تلاطم! این همه دل را
در سادگی هم می بری واکن زری ها را

یک طاقه ابر از آسمان بردار و از سَروی
سوزن کن و نخ کن تمام روسری ها را

رختی بپوش از ابر و رویا و کتابی کن
آیین شوخی ها و رسم دلبری ها را

مقصود شو دیوان به دیوان انوری ها را
از گور برخیزان به صف کن عنصری ها را

بی سکّه هم سازند و همراهند و هم سفره
معشوق بازیّ و شکار و مِی خوری ها را

می، می بیاور هی بیاور کِی سرم داغی
ساقی عطش دارم رها کن مشتری ها را

امشب در این مِیْخانه ی بی خواب، چشمی کو
تا مثل من رنگین ببیند گچ بُری ها را؟

داغم چراغم، خامشی دور از شب انگور
حالا که دارم بر سر افسر سروری ها را

مستم! بده پیمانه ها را پُر تَرَک دستم
لولم، ملولم، لب به لب کن آخری ها را

خوابم، خرابم، هر دو چشمم خفته در بستر
تیمار کن یارا! خمارا! بستری ها را!

لب هام نمناک است و عطر بوسه ام سرخ است
ساقی بیا این وَر رها کن آن وری ها را

من و تو دور شدیم اینقدَر چرا از هم‌؟

غریبه باهم‌، دشمن به هم‌، جدا از هم‌

اگر به هم نرسیدیم بی‌خیال شدیم‌

ولی جدا که نکردیم راه را از هم‌

که برنگردی و دیگر نگاه هم نکنی‌

بپاشی اول بازی زمینه را از هم‌

تمام اینهمه مثل کلاف سردرگم‌

ولی به سادگی قهر بچه‌ها از هم‌

تو هم شکسته‌ای و مثل من پر از زخمی‌

چه شد، من و تو به هم خورده‌ایم یا از هم‌...؟

اگر قبول نداری نگاه کن به عقب‌

جدا شده جایی ردّ پای ما از هم‌

چه در میانه‌ی این راه اتفاق افتاد

فرار کرد خطوط دو ردّ پا از هم‌

چقدر فاصله داریم ما دو تا با هم‌

چقدر فاصله داریم ما دو تا از هم

دام بگذاری اسیرم، دانه می خواهی چه کار؟

تا ابد دور تو می گردم، بسوزان، عشق کن

ای که شاعر می کُشی، پروانه می خواهی چه کار؟

مُردم از بس شهر را گشتم، یکی عاقل نبود

راستی تو این همه دیوانه می خواهی چه کار؟

مثل من آواره شو، از چار دیواری درآ!

در دل من قصر داری، خانه می خواهی چه کار؟

بشکن آیینه را، در شعر من خود را ببین

شرح این زیبایی از بیگانه می خواهی چه کار؟

شرم را بگذار و یک آغوش در من گریه کن

گریه کن! پس شانه مردانه می خواهی چه کار؟

امشب شب من است، مرا انتخاب کن

مهمان من تمامی این ها و پای من

قلیان و چای مشتریان را حساب کن

تمثال شاعرانه درویش را بکَن

عکس مرا بگیر و به سینه دیوار، قاب کن

هِی! قهوه چی! شراب به قلیان من بریز

جای ذغال، روشنش از آفتاب کن

انگورهای تازه عشقی که داشتم

در خُمره های کهنه بخوابان، شراب کن

از خون آهوان بده اکنون که تشنه ام

ماهیچه فرشته برایم کباب کن

از نشئه خلسه ای بده، از سُکر جرعه ای

افیون و می بیار، بساز و خراب کن

دستم تهی ست هرچه برایم گذاشتی

با خنده های مشتریانت حساب کن

دیده بوسی ها که پیغام بهاری می دهند

یک دقیقه حال، ساعت ها خماری می دهند

عید، اینطوری بدون تو محرم می شود

روزها بوی غریب سوگواری می دهند

شهر، منهای تو _ قبرستان بگویم بهتر است_

کوچه هایش حس آدم را فراری می دهند

زنگ پشت زنگ، هفده ساله ها سر می رسند

دور از چشم تو عکس یادگاری می دهند

عید، عید باب طبعم نیست وقتیکه به من

عمری مرا به حسرت دیدن گذاشتی‌

بین رسیدن و نرسیدن گذاشتی‌

یک آسمان پرندگی‌ام دادی و مرا

در تنگنای «از تو پریدن‌» گذاشتی‌

وقتی که آب و دانه برایم نریختی‌

وقتی کلید در قفس من گذاشتی‌

 امروز از همیشه پشیمان‌تر آمدی‌

دنبال من بنای دویدن گذاشتی‌،

من نیستم‌... نگاه کن‌; این باغ سوخته‌

تاوان آتشی است که روشن گذاشتی‌

گیرم هنوز تشنه‌ی حرف تواَم ولی 

گوشی مگر برای شنیدن گذاشتی‌؟

 آلوچه‌های چشم تو مثل گذشته‌اند 

اما برای من دل چیدن گذاشتی‌؟

حالا برو، برو که تو این نان تلخ را

در سفره‌ای به سادگی من گذاشتی