بهانه داده به دستم دوگونه ی سیبت !
دعای حاجت اغفر ذنوب یعنی تو 

برقص تا که برقصد به عشق تو امواج
نشاط مردم اهل جنوب یعنی تو 

قسم به صبح و به مشق قلم که خواهد گفت 
به نام عشق که هر چیز خوب یعنی تو 

دمیده از نفست یا محول الاحوال 
یقین شده است بهار قلوب یعنی تو ,

زبان قاصر هر سنگ و چوب یعنی من 
دلیل بودن یک حس خوب یعنی تو

مثل زلیخا یک نفر گرمای دستانش
ننگی به پشت پیرهن باشد چه باید کرد

با چشم و گوش بسته فرزند هوسهایت
درمعرض عاشق شدن باشد چه باید کرد

آتش بیاندازد به اعماق دل تنگت
وقت فرار از خویشتن باشد چه باید کرد

بعد از هجوم لشکر چنگیز ، احساست
مثل جسدها بی کفن باشد چه باید کرد

مثل سگی ولگرد با یک دسته ی کولی
فکرت همیشه بی وطن باشد چه باید کرد

فرقی میان رفتن و ماندن نمی ماند
دردت فرار از دست ((من)) باشد چه باید کرد ...؟