از دامن تو دست ندارند عاشقان
پيراهن صبورى ايشان دريده‌اى!

از چشم بخت خويش مبادت گزند از آنک
در دلبرى به غايت خوبى رسيده‌اى

منعم مكن ز عشق وى اى مفتى زمان!
معذور دارمت كه تو او را نديده‌اى...

آن سرزنش كه كرد تو را دوست حافظا
بيش از گليم خويش مگر پا كشيده‌اى 

مِی مخور با همه کس تا نخورم خون جگر
سر مکش تا نکشد سر به فلک فریادم

زلف را حلقه مکن تا نکنی دربندم
طُره را تاب مده تا ندهی بر بادم

یار بیگانه مشو تا نَبَری از خویشم
غم اَغیار مخور تا نکُنی ناشادم

رخ برافروز که فارغ کنی از برگِ گُلم
قد برافراز که از سرو کنی آزادم

شمع هر جمع مشو ور نَه بسوزی ما را
یاد هر قوم مکن تا نروی از یادم

شهره‌ی شهر مشو تا ننهم سر در کوه
شور شیرین منما تا نکُنی فرهادم

رحم کن بر من مسکین و به فریادم رَس
تا به خاک در آصِف نرسد فریادم

حافظ از جور تو حاشا که بگرداند روی
من از آن روز که دربند توام آزادم

دم درکش ار نه باد صبا را خبر شود