بیش از تمام لحظه ها ، وقتی تو باشی را

 روزی زنی در عهد شاه عباس عاشق کرد

 سر پنجه های روح یک معمار باشی را

 آن وقت شعر و رنگ و موسیقی به هم آمیخت

پوشاند اسلیمی ، تن عریان کاشی را

حالا دوباره اصفهان آبستن است ای عشق

تندیس زیبایی که از من می تراشی را

روح مرا سوهان بکش ، چکش بزن ، بشکن!

بیرون بریز از من هوا ها را ، حواشی را

حل کن مرا ای عشق ای تیزاب افسونگر

 ذرات روحم تشنه هستند این تلاشی را

از نغمه ها ، آواز های اصفهانت را

بیش از تمام لحظه ها وقتی تو باشی را