این تخت ِ تشریح است.. اول سینه ام لطفن!
بشکاف و بیرونش بکش این لخته ی خون را
این کــوه.. این انبوهـی از اندوه ِ زن بودن ..
خب..پوستم را پاره کن.. ( نارنگی ام انگار!)
این پیله ... این پیچیده دورم مثل ِ پیراهن..
بخـراش بـا دندان و ناخـــن پوستــی را که
دباغی اش کرده ست دست ِ دوست و دشمن...
این ناف..این بندی که موجودیت ِ جان است..
جایی کـــه خون پرورده ام هر ماه در دامن ..
من هفت تا جان دارم و سگ-جانی ام ارثی است
از هر چـه زن پیش از خودم..از هر چه زن بعدن...
وحشت نکن ! سگ جان تر از اینم ! نمی میرم !
با هفت جـان در کالبـد ... با هفت سگ در تن..
وحشت نکن! دستت نلرزد باز! محکم باش!
نزدیک تر بوده به من تیغ از رگ ِ گردن..
حتا نترس از اینکه چشمم را کف ِ دستت ..
بیــرون بکش این گوی را از بازی ِ " دیدن" !
بیزاری ام بی حد و دستم بسته.. کاری کن !
بسیــار آدمهــا ی در من ، زله اند از من ..
بسیار آدمهـــای در من ، اهـل ِ تقلیلند..
کم کرده اندم از خودم..از زندگی..از زن..
باید برم گردانـــی از این آخرین سلول..
نقبی بزن از چوب-خط ِ پُر ، به آسودن..
نقبــی بــزن تا مرگ .. تا پرواز ِ بــی بالـی ...
راحت کن این دیوانه را از هی کتک خوردن...
حالا کـه تکه تکه ام ، یک تکه ام ..خوبم !
دریای بی ماهی اگر نه ، کوه ِ بی پازن ..
یک پازل ِ پخشم برای شیشه ی الکل...
دستت درست! ازدست رفتم روی دست ِ تو!
