مرا كشتند و تن كردند رخت سوگ يارانم
برايم مضحك است آه و فغان سوگوارانم
قطارى كهنه ام اما چه جاى شِكوه از مردم
شكسته شيشه ام را لطف سنگ هم قطارانم
تو را با ديگران مى بينم و در صبر مى سوزم
كى ام من روزه دارى در ميان روزه خوارانم
به تو اصلا نمى آيم به تو اى خوبى مطلق
كنار تو چنان عكس رضا خان در جمارانم
تو هم نه ديگرى با چشم مست اش مى كشد ما را
اميد زنده ماندن نيست ، شمعى زير بارانم
|
