با شال گردنی تو می شناسم
و هوس پارو کردن برفی از بامی
که روبروی پنجره خانه توست
برف آب می شود
و من همچنان تو را تماشا میکنم
با فنجان چای نیم خورده
و کتابی در دست
روی صندلی لهستانی با عینکی خسته
اتاق ت مجموعه شعری ست
که هیچ ذهنی نمیتواند مسمومش کند
اتاق ات موزه ی دوستت دارم هاست
